Najbolji srpski visokoletač

Septembar je mesec koji je doneo mnogo uspeha srpskom sportu.
Najpoznatiji Srbin novog doba Novak Đoković igrao je finale otvorenog prvenstva Sjedinjenih Američkih Država u tenisu, a potom se sa reprezentacijom plasirao u finale ovogodišnjeg Dejvis kupa.
Odbojkašice su četvrte u Evropi, dok su odbojkaši osvojili medalju bronzanog sjaja.
Ipak, nijedan događaj nije izazvao toliko pažnje, niti je probudio toliko emocija u prosečnom Srbinu kao Evropsko prvenstvo u košarci.
Dva dana nakon što su naši košarkaši pobedili Italiju, osvojili sedmo mesto i tako izborili plasman na šampionat sveta, Dušan Ivković je saopštio da više nije trener srpske košarkaške družine.
Ovo je priča o košarkaškom i ljudskom divu, čoveku kojem je visina oduvek bila na dohvat ruke, a njegov trenerski trag ostaje vidljiv za sva vremena. Drugačija priča u odnosu na one na koje ste navikli.



O učitelju sa Crvenog krsta se gotovo sve zna, između ostalog i to da je veliki ljubitelj golubova, pa odatle i ona konstatacija o tome da mu je visina oduvek blizu.
Na ulazu u porodični dom Dušana Ivkovića možete videti jedan neobičan grb, jedan pehar koji je možda vredniji od svih osvojenih košarkaških trofeja.
Bar tako kaže gospodin Ivković.
U pitanju je na neki način porodični grb. Tu su naravno golubovi koji su simbol za mir i prijateljstvo, a ispod se nalazi deo koji neodoljivo podeća na košarkašku mrežicu, no ipak ilustruje pčelinje saće.
Potom je na grbu uočljiva pčela radilica. Mnogi u ta dva goluba vide Dušana i njegovog pokojnog brata Slobodana-Pivu Ivkovića, a ona pčela simbolizuje njihovog oca koji se bavio pčelarstvom, iako je bio doktor pravnih nauka.
U struci se kažu nije snašao, pa je od pčelarstva napravio sjajno organizovan posao, rađen sa velikom ljubavlju, te je taj posao postao mnogo više od samog izvora egzistencije šestočlane porodice Ivković.
Dovoljno je reći da je Dušanov otac preminuo baš u pčelinjaku.

Vratimo se mi golubarskim genima.
Dušanov ujak beše veliki golubar, selektirao je mnoge rase, a braća Ivković su nastavili porodičnu tradiciju.
Dudina ljubav prema golubovima traje ceo život, a ona je samo osnažena uz šest godina starijeg brata Slobodana.
Zanimljivo je da je sa majčine strane, starije koleno bio Nikola Tesla, naučnik čija su strast takođe bili golubovi.
Nikola je veliki deo svog života proveo u hotelskoj sobi, uvek je bio okružen sa nekoliko ptica, ali i pored toga što golubovi ostavljaju nered prilikom mitarenja i menjanja perja, Tesla je bio retko čist, uredan i pedantan čovek.
Poput svog slavnog pretka i Dušan Ivković je uvek selio golubove sa sobom.
U kući je uvek morala da postoji posebna prostorija u kojoj bi Dušan neometano provodio vreme sa svojim mezimcima.
Gospodski maniri velikih ljudi.



Postoje razni aspekti pomoću koji se može posmatrati odnos ljudi i golubova, i tu su Dušan i njegov brat različiti.
Piva je među golubovima tražio koncentraciju u važnim životnim momentima, dok je Duda usmeren samo na ptice. Kad je sa golubovima, sve ostalo je nevažno, pa čak i košarka.
Bivši selektor se bavi sportskim golubarstvom, koje zahteva veliku pažnju i posvećenost. Uzgaja posebnu vrstu koji se nazivaju srpski visokoletači, i koji se na ovim prostorima uzgajaju preko stotinu godina. To su ptice koje lete u jatu iznad kuća, i to čine veoma dugo.

Sličnost između golubarstva i košarke je evidentna.
Potrebna je selekcija, kontrola ishrane, energetski dodaci, i slično.
Međutim, najbitniji su, gle čuda, trening i priprema. Golubovi u vazduhu provode i po petnaest sati, najbolji lete do četiri sezone, a životni vek im je i do petnaest godina.
Dušan je sa svojim golubovima 2008. godine postao šampion države. Njegovo jato koje je činilo deset golubova oborilo je mnoge rekorde.
Od 1996. godine u čast Dušanovog brata Slobodana redovno se organizuje memorijalni turnir, a 2009. godine je umro poslednji Pivin golub.
Iako danas u svojoj kolekciji ima skoro 400 golubova, za tim poslednjim golubom iz Pivinog jata Dušan najviše žali.

Ivković golubarstvo nikada nije shvatao kao izvor zarade, po tom planu nikada nije postojao pritisak.
Kao i svakoj branši, tako i među golubarima važi ona narodna o ljudima i ćudima.
To je poseban svet koji zahteva potpunu posvećenost i svojevrsno sjedinjavanje sa pticama.
Dušan nikada nijednog svog goluba nije prodao, iako je ova vrsta veoma vredna, jer za njega ptica ima nemerljivu vrednost. On ih je poklanjao ljudima, a skoro je jednu grupu svojih golubova poslao na Kosovo.



Iako smo rekli da postoji mnogo sličnosti između ljudi i ptica, tj. košarke i golubarstva, teško je praviti poređenje u radu sa jednima u odnosu na druge.
Ivković kaže da u radu sa golubovima trenerski rad više dolazi do izražaja, jer on tada sa njima provodi 24 sata dnevno, pravi im tablice ishrane i samo i on trenira.
Iako i u košarci postoji individualna odgovornost, rezultat dolazi timskom igrom, mnogo faktora utiče na uspeh ili neuspeh, dok su golubovi čist trenerski produkt i stoprocentna zasluga je čoveka koji o njima brine.

Pišući ove redove setio sam se legendarne rečenice koja kaže da je \'\'većina igrača poput vrabaca, a da su samo veliki igrači kao golubovi, jer golub leti sam\'\'.
Mečevi sa Litvanijom i Francuskom, kao i oproštajna konferencija Dušana Ivkovića, na kojoj je tako divno govorio o svojim učenicima, jasan su pokazatelj da su nekom novom učitelju u amanet ostavljeni najbolji golubovi, najbolji košarkaški visokoletači.
Dušanov zakonik koji ostaje za sva vremena.

Rajko Bošković